जब मेरो विमान टोरन्टो पिअर्सन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरण गर्यो, मेरो मुटु उत्साह र अलिकति नर्भसनेसले भरिएको थियो। महिनौंको तयारी र कागजी कामपछि, अन्ततः म यहाँ आइपुगेँ – पहिलो पटक क्यानाडाको भूमिमा पाइला राख्दै।
विमानको झ्यालबाट म विशाल रनवे र व्यस्त विमानस्थलको गतिविधि देख्न सक्थें। जब एयर होस्टेसले हाम्रो आगमनको घोषणा गरिन्, मभित्र खुशी र अपेक्षाको भावनाले भरिएको थिएँ।
विमानस्थलको हलमा हिँड्दै गर्दा मैले वरपरको विविधता देखेर चकित परें। विभिन्न भाषाहरू बोल्ने, फरक पृष्ठभूमिका मानिसहरूले भरिएको थियो। यो मैले क्यानाडाको बहुसांस्कृतिक समाजको बारेमा सुनेको कुराको साँचो प्रतिबिम्ब थियो।
इमिग्रेसन अफिसरले मलाई न्यानो मुस्कानसहित स्वागत गरे र मेरो यात्राबारे सोधे। मेरो नर्भसनेस एकाएक हरायो किनभने यहाँका सबै मानिसहरू मैत्रीपूर्ण र सहयोगी थिए। औपचारिकताहरू पूरा भएपछि, मैले आफ्नो पासपोर्टमा पहिलो क्यानाडाली प्रवेश छाप प्राप्त गरें। म त्यसलाई गर्वका साथ समात्दै थिएँ, यो मेरो जीवनको नयाँ अध्यायको सुरुवात थियो।
आगमन क्षेत्रमा पुगेपछि, मलाई मेरो साथीले स्वागत गरे, जो वर्षौंदेखि टोरन्टोमा बसिरहेका थिए। अपरिचित भूमिमा चिनजानका अनुहारहरू देख्दा मन धेरै खुशी भयो। हावा चिसो र ताजा थियो, मैले छाडेर आएको मौसमभन्दा धेरै फरक।
साथी गाडी चलाईरहेको थियो, हामी सहरको सडकहरू हुँदै जाँदा, म अग्ला गगनचुम्बी भवनहरू, हरिया पार्कहरू, र जीवन्त सडकहरू देखेर अचम्मित भएँ। टोरन्टो ऊर्जा र अवसरहरूले भरिएको महसुस हुन्थ्यो। म सम्भावनाहरूले भरिएको भविष्य निर्माण गर्ने कल्पना गरिरहेको थिएँ।
त्यो दिन पिअर्सन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा केवल नयाँ देशमा प्रवेश गर्ने मात्र थिएन; यो मेरा सपनाहरूमा पाइला राख्ने र आशा र साहसिकताले भरिएको भविष्यलाई अँगाल्ने यात्रा पनि थियो।
